De eerste keer dat Maureen naar Oekraïne ging, was eigenlijk een impulsieve actie. ‘De oorlog was net begonnen en ik belde met een kennis die naar Oekraïne ging’, vertelt Maureen. ‘Het was de derde of vierde week van de oorlog en hij vroeg of ik mee wilde met een stichting die aan de grens hulpgoederen afleverde en vluchtelingen mee terug nam. Hij wilde graag dat ik meeging, omdat het voor de vrouwen en kinderen die het land uit wilden een veilig gevoel zou geven dat er ook een vrouw bij was.’
Maureen hoefde niet lang na te denken: ze wilde mee. Eén probleem: als verpleegkundige in het UMCG had ze allemaal nachtdiensten. ‘Ik legde mijn plan voor aan mijn collega’s en die waren enorm behulpzaam met het overnemen van mijn diensten. En toen zat ik ineens in een busje naar Polen, niet wetend wat me te wachten stond.’
Eenmaal op de grens van Polen en Oekraïne aangekomen, werd het Maureen al snel duidelijk: ‘ik moet hier mensen gaan helpen’. ‘Ik schrok heel erg van wat ik zag. Mensen die in hun pyjama op de vlucht waren. Vrouwen die hun kind in mijn armen drukten, omdat ze niet meer verder konden. Gezinnen die hun man en vader moesten achtergelaten. Het brak mijn hart en ik besloot: ik ga er alles aan doen om deze mensen te helpen waar ik kan.’
Zo werd het eerste bezoek aan Oekraïne een keerpunt in Maureens leven.
Regelmatig zat ik rechtop in mijn bed en dacht ik: wat ben ik aan het doen? En gelijk daarna: maar ik moet deze mensen helpen. Ik ben hier maar een paar dagen, zij zijn hier continu…’
Hoe vaker Maureen naar Oekraïne ging, hoe meer vertrouwd haar aanwezigheid werd. Het zorgde ervoor dat ze letterlijk en figuurlijk steeds verder kwam. Waar ze eerst in een vluchtelingencentrum aan de grens werkte, ging ze dit jaar ook naar het front om daar als verpleegkundige in een ziekenhuis te helpen en spullen te regelen die ze daar nodig hebben. ‘Denk aan noodverbanden, tranexaminezuur om bloedingen te stoppen, chest seals voor open borstwonden, brancards… Ik help nu een ziekenhuis in Odessa dat grotendeels draait op donaties: alles valt uit elkaar van ellende.’
‘Alsof je in een spookgebied bent aanbeland.’ Het werken in een oorlogsgebied is Maureen niet in de koude kleren gaan zitten. ‘Je hoort de hele dag bommen en machinegeweren. Onderweg zie je rookpluimen, smeulende bergen as. Zeker in het begin vond ik het heel eng om daar aan het front te zijn. Regelmatig zat ik rechtop in mijn bed en dacht ik: wat ben ik aan het doen? En gelijk daarna: maar ik moet deze mensen helpen. Ik ben hier maar een paar dagen, zij zijn hier continu…’
Ook voor haar familie en naasten is het niet makkelijk dat Maureen regelmatig naar Oekraïne gaat. En dat begrijpt ze heel goed. ‘Maar iedere keer als ik daar ben, raak ik extra gemotiveerd om te helpen. Het betekent écht wat voor ze, dat je daar als buitenlander bent. Hoezo komt een verpleegkundige uit Nederland ons helpen?, denken ze eerst. En natuurlijk vertrouwen ze niet gelijk iedereen die komt helpen: je kunt ook een spion zijn. Maar als ze eenmaal weten wie je bent en wat je bedoelingen zijn, dan betekent dat heel veel voor ze. Ze voelen zich getroost door alle buitenlandse hulp, die steun is onbetaalbaar. Ik voel me dankbaar en bevoorrecht om dit te kunnen doen.’
De impact van Maureens werk in de afgelopen jaren is ongekend. Ze regelde voor honderden mensen verblijf in Nederland, waardoor zij een nieuw leven konden opbouwen in afwachting van hun terugkeer. Ze regelde talloze hulpgoederen en geld, bracht gewonde soldaten naar Nederland, hielp mee om gebombardeerde huizen te herstellen en werkte als verpleegkundige aan het front. Wat is haar geheim? ‘Wat enorm helpt, is dat ik zelfstandig werk, niet vanuit een organisatie. Daardoor kan ik met iedereen samenwerken, zonder rekening te moeten houden met wat er wel of niet mag. En organisaties voelen zich door mij niet bedreigd. Ik ben neutraal als Zwitserland.’
Haar werk in Oekraïne zou niet mogelijk zijn zonder de flexibiliteit van haar collega’s en een leidinggevende die met haar meedenkt. ‘Toen ik aangaf dat ik vaker naar Oekraïne wilde gaan, kreeg ik gelijk verlof om dit mogelijk te maken. Niet betaald uiteraard, dus financieel hakt het er behoorlijk in. Daarom ben ik blij met iedere donatie die dit mogelijk maakt.’
In het voorjaar van 2025 hoopt Maureen opnieuw naar Oekraïne te gaan. Het is dan alweer drie jaar geleden dat ze er voor het eerst was. ‘Ik merk wel dat de aandacht voor Oekraïne meer naar de achtergrond verdwijnt. Dat is soms frustrerend. Het is moeilijk om aan mensen duidelijk te maken hoe schrijnend de situatie is. Hoe slecht mensen eruitzien. En tegelijkertijd zie ik ook de veerkracht en strijdvaardigheid van de Oekraïners: wij kunnen veel leren van hoe zij in het leven staan.’
Wil je meer weten over Maureens werk in Oekraïne of wil je geld of medische goederen doneren? Neem dan contact met haar op via Instagram.
Soms is er een cruciaal moment in het leven waarop je weet: dit maakt alles anders. In de rubriek Dat Ene Moment vertellen professionals over zo’n moment. Over hoe bepalend dat bleek te zijn. Voor henzelf. Voor die ander. Of voor hun vak. We ontleden elke acht weken een nieuw moment.
