Het heeft ze wat blauwe plekken opgeleverd want in de ontwikkelfase liepen ze letterlijk tegen dingen aan. ‘Bij het testen van een kar kwamen we bijvoorbeeld vast te zitten in een draaideur', vertelt regie ic-verpleegkundige Irene Warmolts. ‘Ook was ‘ie te hoog. Als je onder een branddeur doorreed moest je snel bukken.’ ‘Toen we er een rondje mee over de parkeerplaats reden ging dat prima', herinnert haar collega Bart Vinke zich. ‘Maar of de kar echt geschikt is, dat merk je pas als je ermee door het UMCG rijdt.'
De intensive care-afdelingen en de afdeling Anesthesiologie hadden ieder een eigen reanimatieteam met een eigen uitrukgebied en reanimatiekar. Onder meer vanwege de nieuwbouw van de ic's, zijn deze samengevoegd tot één reanimatieteam. ‘De ic’s zitten nu bij elkaar op een locatie waardoor er geen goede verspreiding meer over het UMCG is. We hebben daarom iets nodig waarmee we snel overal kunnen komen', vertelt ic-verpleegkundige Anna Völke. ‘We hebben gekeken wat andere ziekenhuizen gebruiken, maar daar zat niets geschikts tussen.’
Dus besloten ze zelf iets te ontwikkelen. Misschien konden ze een step aan laten passen zodat ze daar met al hun reanimatiespullen snel mee door het UMCG kunnen rijden? Ze zochten uit of er binnen het UMCG een afdeling is die zoiets zou kunnen maken. ‘Toen kwamen ze uit bij ons', vertelt René Drost van Onderhoud, Voorzieningen en Apparatuur. Een step aanpassen bleek geen goed idee, maar René en zijn collega's dachten graag mee over een andere oplossing.
‘Eerst heb ik een elektrisch aangedreven kar gebouwd waar een reanimatiekar opgezet kon worden, maar die was dus te lomp en te groot', vertelt René. ‘Ik heb ‘em nog wat aangepast, maar hij beviel niet. Toen dacht ik aan de karretjes waarmee de spoedbodes door het UMCG rijden. Die zijn heel wendbaar èn betrouwbaar. Daar zijn we mee verder gaan ontwerpen.’
Na een jaar brainstormen en testen heeft het reanimatieteam nu een heuse mini-ambulance. René: ‘Ik heb die geel laten spuiten en een collega heeft voor de bestickering gezorgd. We hebben er een zwaailicht opgezet en stopcontacten voor de apparatuur, en hij heeft een handig klaptafeltje.' De defibrillator, medicatie en andere spullen die het reanimatieteam bij de hand moet hebben, zitten erop. Alleen zitten de spullen niet meer in lades, maar in net zulke tassen als ambulances gebruiken.
De reanimatiekarren die op verschillende plekken in het UMCG staan zijn binnenkort niet meer nodig. ‘Dat scheelt ons werk want we moeten ze elke maand controleren', legt Irene uit. ‘Ook gooien we straks veel minder materiaal weg want in de karren die weinig gebruikt worden, raken spullen over datum. Dus de mini-ambulance is ook duurzamer.’
De komende weken gaan ze hun collega's trainen in het gebruik van de mini-ambulance, daarna kan die worden ingezet. ‘De ontwikkeling ervan was een intensief maar leuk traject', vindt Bart. 'Dat we met de collega's van de werkplaats die we nog helemaal niet kenden zoiets moois hebben ontwikkeld, daar zijn we best trots op.’
