‘Toen we de hoofdingang binnenliepen wist ik opeens: hier heb ik buiten gestaan in mijn bed', vertelt Eddy. Zijn vrouw Jacqueline kan zich dat moment in april nog goed voor de geest halen. ‘Je zag de loempiakraam voor het ziekenhuis, herkende die niet en vroeg: Waar ben ik? Wat doe ik hier? Toen heb ik je verteld dat we in het UMCG in Groningen waren en dat je heel ziek was geweest.’ Eddy: ‘Ik dacht dat ik in Enschede was want het laatste wat ik me kon herinneren was dat ik daar naar het ziekenhuis was gebracht. Van wat er daarna is gebeurd weet ik helemaal niets.’
‘Eigenlijk weten ze nog steeds niet wat er precies met me aan de hand was, maar waarschijnlijk heb ik een acute astma-aanval gehad. Heel gek, want ik heb nooit eerder astmaklachten gehad', vertelt Eddy. Op een avond in maart was hij ernstig benauwd geworden en met de ambulance naar het ziekenhuis in Enschede gebracht. 'Ik was thuisgebleven en kreeg een appje waarin hij vertelde dat ze dachten aan een longembolie', vertelt Jacqueline. ‘Maar later belde de ic. Eddy had geen embolie, maar ze wisten niet wat hij dan wel had. Het ging zo slecht dat hij in slaap was gebracht en aan de beademing lag. En omdat de beademingsmachine het niet aan kon, moest hij aan de hartlongmachine en daarom gingen ze hem overplaatsen naar het UMCG. We konden maar beter komen om afscheid te nemen.’
Jaqueline: ‘We zijn heel goed opgevangen in het UMCG. We konden bij Eddy blijven zitten, de artsen en verpleegkundigen werkten om ons heen. Ze vroegen hoe ze Eddy moesten aanspreken en wat voor persoon hij was. Ook zeiden ze dat we foto's moesten ophangen zodat hij die kon zien als hij bijkwam. En ik kreeg een leeg dagboekje en het advies dat bij te houden. Mocht Eddy het niet halen, dan kon het fijn zijn alles terug te kunnen lezen. Om mij dachten ze ook. Als ik bijvoorbeeld 's avonds tot laat bleef zitten, dan mocht dat. Maar ze zeiden wel dat ik om mezelf moest denken. Als Eddy weer bij zou komen, dan moest ik er voor hem kunnen zijn. Maar ik kon bijvoorbeeld ook met een psycholoog praten, dat was prettig.’
'Toen ik die spuit had gekregen, kon ik al snel van de beademing', vertelt Eddy. ‘Op donderdag of vrijdag kwam ik bij en op maandag ben ik overgeplaatst naar de ic in Enschede. De eerste week kon ik niks. Nog geen kopje naar mijn mond brengen.’ Jacqueline vertelt dat hij vijftien kilo was afgevallen en zijn armen en benen spaghetti leken. Eddy oefende flink en deed iedereen versteld staan. ‘Na een week liep ik al achter een rollator en het ging zo goed dat ik niet naar een verpleeghuis hoefde, maar thuis verder kon herstellen.’ Jacqueline: ‘Ik was natuurlijk heel blij dat hij weer thuiskwam, maar vond het ook spannend. Eddy sliep beneden omdat hij de trap nog niet op kon, ik boven. Bij elk geluidje was ik ongerust.’
‘Dat ik nu alweer kan lopen en fietsen had niemand verwacht, maar fysiek ben ik nog niet weer de oude. Ook slaap ik slecht', vertelt Eddy. ‘Ik heb diverse slaaponderzoeken gehad en probeer nu een medicijn tegen onrustige benen. En binnenkort ga ik naar een psycholoog. Ik heb het soms moeilijk met wat er is gebeurd. Dan denk ik bijvoorbeeld over wat er had kunnen gebeuren. Als het was misgegaan.’ Jacqueline vertelt dat ze het er ook nog moeilijk mee heeft en hulp krijgt van de praktijkondersteuner bij de huisartspraktijk.
Eddy: ‘Vooral Jacqueline vond het spannend, want zou het nare herinneringen oproepen? Maar gelukkig was het niet zo confronterend want de ic waar ik lag, is niet meer in gebruik. Een verpleegkundige, die mij nog herkende, is er met ons naartoe gelopen. Ik ben gaan staan op de plek waar mijn bed stond. Toen wist ik weer: daar zaten de verpleegkundigen en daar stond de pc. Dat bleek te kloppen. Ook herkende ik de deur waar Jacqueline alle foto's van mij opgeplakt had. Daarna zijn we naar de nieuwe ic gelopen en hebben we nog wat verpleegkundigen gesproken die voor mij hebben gezorgd. We vinden het allebei heel fijn dat we zijn geweest. Het luchtte op en viel mee. Mijn verhaal vertellen roept emoties op, maar toch doe ik het graag. Want hoe vaker ik dat doe, hoe makkelijker ik het kan verwerken.’
Elke patiënt heeft een verhaal. In de rubriek De Patiënt nodigen we onze patiënten uit om hun persoonlijke ervaringen over leven met ziekte of erna te delen. Vanaf het moment dat ze over de UMCG-drempel komen of nog daarvoor.
