Normaal zorgt hij als netwerkbeheerder voor het telefonienetwerk van het UMCG. Maar dat is sinds maandagochtend even bijzaak. Op die ochtend heel vroeg werden Musa en zijn vrouw wakker gebeld door haar familie in Ankara. Zo hoorden ze voor het eerst van die enorme aardbeving in het oosten van Turkije.
Ze probeerden meteen familie te bellen en contact te krijgen via social media. Dat lukte niet. 'Het mobiele netwerk lag half plat, we konden ze niet bereiken dus werd onze angst nog groter. En om 13.00 uur zagen we dat er nóg een aardbeving was geweest, dit keer in Elbistan. Uit die regio komen mijn ouders. Toen stortte mijn wereld echt in.'
Uiteindelijk bereikt Musa zijn familie en hoort dat zowel van vaderskant als moederskant de familie in leven is. Daarvoor is hij dankbaar. Maar een opluchting is het niet. 'Hoe zal het mijn pijn verlichten dat ik weet dat mijn familie nog leeft? Ik kom elk jaar in ons dorp Afsin, heb er kennissen en vrienden. Ze zijn daar nu alles kwijt. Ze hebben geen huis meer, geen werk, echt over een paar weken hebben ze nog veel meer hulp nodig.'
Kun je werken als zoiets je overkomt? 'Het voordeel van hybride werken is natuurlijk dat ik thuis kan werken. Maar mijn hoofd kan ik er niet echt bij houden. Gelukkig krijg ik alle ruimte van mijn leidinggevende en collega's. Ik heb heel goed contact met ze, ze hebben ook geholpen met onze hulpactie.'
Musa is sinds maandag bezig samen met een jongerengroep in zijn woonplaats Veendam hulp in te zamelen. 'Basisbehoeften als kleding, eten, luiers zijn allemaal al op weg naar Turkije en Syrië. Mijn oom is daar naartoe vertrokken met het gedoneerde geld om de mensen daar financieel te ondersteunen. Donderdag 16 februari gaan we met de jongerengroep Lahmacun maken en verkopen, die opbrengst gaat naar AFAD, de hulporganisatie in Turkije. Iedereen kan helpen, al maak je maar 1 euro over. Je kunt storten op giro 555.'
'Het is echt heel raar. Ik ben geboren in Appingedam', zegt hij dan. 'Ons ouderlijk huis moest door de bevingen gesloopt worden, mijn ouders wonen nu in een nieuw huis. Dat is voor hen mooi, maar onze herinneringen zijn met dat oude huis verdwenen. En nu zijn onze herinneringen aan ons huis in Turkije ook weg. Dat doet heel erg pijn.'