‘We gaan nu naar iemand die aan het einde van zijn leven is’, zei de zorgkundige met wie ik op mijn eerste dag meeliep. Zodat ik niet zou schrikken. Maar ik wist sowieso niet wat ik moest verwachten in een verzorgings- en verpleeghuis.’
Emma Vos helpt mee in een verzorgingshuis van Zorggroep Meander
Emma Vos is tweedejaars geneeskundestudent en was zeer gemotiveerd om als COVID-vrijwilliger bij Zorggroep Meander in Oost-Groningen aan het werk te gaan. Zeker toen ze op hun Facebookpagina zag dat de nood er heel hoog is. Veel bewoners hebben COVID, steeds meer personeel is positief getest of in quarantaine.
‘Ik wil in deze pandemie niet afwachten tot ik klaar ben met mijn studie. Ik heb voor de zorg gekozen en help nu graag mee. ‘s Ochtends maak ik mensen wakker, help ze met wassen en aankleden en ik maak hun ontbijt klaar. De bewoners kunnen mij echt heel specifiek vertellen hoe ze het hebben willen! Vaak maak ik ook een boodschappenlijstje voor het winkeltje beneden dat bij de bewoners bezorgt en ik zorg voor koffie en thee.’
‘Een mevrouw van boven de 100 hoorde dat ik geneeskunde studeer en vroeg mij waarom ik daar dan stomme dingen kwam doen, zoals haar afwas.’ Emma moet er weer om lachen. ‘Straks kunnen deze mensen ook mijn patiënten zijn. Het gaat mij om de sociale kant van het werk dat ik nu doe.’
Met de collega’s en een stagiaire verpleegkunde klikt het goed. ‘Voor mijn gevoel verliep het werk in mijn eerste weekend rustig, maar ik schrok toen er overleg nodig was omdat er personeel op de COVID-afdeling was uitgevallen. Wat dat doet met de collega’s die extra moeten inspringen... Ik vroeg meteen of ik kon helpen, maar daarvoor hebben ze echt mensen met ervaring nodig.’
Emma blijft helpen waar ze kan. ‘De bewoners zijn heel blij als ik een kopje koffie kom brengen en vraag hoe het met ze gaat. Ik ga gewoon zitten en voordat je het weet, vertellen ze me zo een heel levensverhaal.’
Roselies Straatman helpt in de thuiszorg bij Icare
‘Wat onhandig en stom dat dat het probleem moet zijn, dacht ik. Nu liggen er mensen in het ziekenhuis die niet naar huis kunnen, omdat de druk op de thuiszorg te hoog is. ‘Ik draag graag mijn steentje bij nu.’ Dus fietst Roselies Straatman nu door de stad en helpt mensen die thuiszorg van Icare krijgen.
Ze heeft net haar bachelor geneeskunde afgerond en studeert filosofie in afwachting van haar coschappen. Ze heeft ervaring met vrijwilligerswerk voor mensen die in een instelling wonen en kwetsbaar zijn. ‘Dit is een beetje dezelfde sfeer, ik help met praktische dingen en heb gesprekken met mensen. Dat is heel waardevol om te doen.’
‘Ik help mensen met wassen en aankleden. En steunkousen aantrekken, dat doe ik ook echt veel. Het zijn taken die zichzelf wijzen en die de meeste hebben we tijdens onze zorgstage ook gedaan. De collega met wie ik mijn eerste dag meeliep was blij met mij. Het komt voor dat een team de cliënten van een zieke collega moeten verdelen, omdat medewerkers zijn ziek of overspannen, de werkdruk is hoog. Je moet ook bij elke cliënt een nieuw mondkapje voor doen en handschoenen aan, en je kunt ook nog kiezen voor een spatbril en schort. Eigenlijk moeten ze steeds harder rennen.’
‘Er zijn heel veel studenten tegelijk met mij aangenomen, ik geloof wel twintig of dertig. Ik heb nu een contract voor 4 uur per week en het gaat goed, het is gezellig en leuk werk. Cliënten bieden me vaak een kopje koffie aan en maken graag een praatje.
Als voor koffie eigenlijk geen tijd is, kan dat praatje natuurlijk ook tijdens het wassen. Dat maakt het werk voor mij leuk en waardevol. Sommigen zijn al een jaar niet buiten geweest, omdat ze bang zijn om besmet te worden. Dan is het een geluk als de kinderen langskomen, maar voor anderen was de eenzaamheid er altijd al.’
Meer dan 800 (para-)medische studenten hebben zich inmiddels gemeld bij COVID-vrijwilliger.
