‘Ik kwam erachter dat er iets mis was toen ik de trap niet meer kon aflopen en verschrikkelijk zweette. Een ambulance bracht me naar het MCL (nu Frisius MC, red.). Daar stelden ze vast dat ik al eerder een hartaanval moest hebben gehad. Ze hebben uiteindelijk meerdere stents geplaatst om vernauwing van de kransslagader te voorkomen en ik heb daar vier weken op de hartbewaking gelegen.’
‘Eenmaal thuis ging het met de week minder. Ik kon nog geen vijf meter lopen. Dat vreet aan je, zeker als je altijd actief bent en veel sport, zoals ik. Het was mei 2023 en omdat het mooi weer was, wilden we op vakantie naar Ameland. Maar ik kreeg het niet voor elkaar. Ik was erg kortademig en dacht dat er iets met mijn longen was. Nadat de huisarts naar mijn longen luisterde en een hartfilmpje maakte, was snel duidelijk dat het niet goed ging: ik moest weer terug naar het MCL. Daar verwees de cardioloog me naar Groningen, omdat hij dacht dat ik misschien een LVAD (steunhart, red.) moest hebben.
Eenmaal in het UMCG kreeg ik een uitgebreide screening, want zo’n steunhart krijg je niet zomaar. Ik zeg altijd: ‘ze weten daarna alles van je, behalve of je een splinter in je vinger hebt’. Uiteindelijk kreeg ik positief nieuws: ik kwam in aanmerking voor een steunhart. Maar dat is natuurlijk niet niks: er stond me best wel een zware operatie te wachten. Gelukkig stomen ze je daar helemaal klaar voor. Ik vond het ontzettend fijn dat verpleegkundigen, verpleegkundig specialisten, artsen en maatschappelijk werkers me geruststelden en alles uitlegden.’
'Van alles wat ik niet meer kan, is niet meer kunnen zwemmen voor mij het ergste. Ik heb een duikbrevet en dat gaat nu dus niet meer. Dat kwam wel heftig binnen.'
‘Op 3 augustus 2023 was de operatie en die ging goed. Vanaf dag 1 voelde ik me al beter, maar ik wist ook dat ik nog een lange weg te gaan had. Na twee dagen op de Intensive Care, een paar dagen Hartbewaking en toen de verpleegafdeling, ging ik naar Beatrixoord, UMCG’s Centrum voor Revalidatie in Haren. ‘Houd je vast, dat wordt heftig’, kreeg ik van allerlei mensen te horen. Maar ik vond het fantastisch. Ik mag graag sporten en werd daar ontzettend goed persoonlijk begeleid en gecoacht. Zwaar was het wel, want van mijn conditie was niets meer over. Je begint niet vanaf nul, maar vanaf -10. Het was een bijzondere tijd, waar ik tot op de dag van vandaag mooie nieuwe vriendschappen aan over heb gehouden.
Inmiddels zijn we zo’n anderhalf jaar verder en nog steeds merk ik dat ik vooruit ga. Daar doe ik ook veel voor, bijvoorbeeld door te trainen in de sportschool. Als ik zie dat ik daar niet onder doe voor anderen, dan weet ik: er is nog steeds een stijgende lijn.’
‘Het gaat dus goed, maar mijn leven is natuurlijk niet meer zoals het was. Werken gaat niet meer, dat is te vermoeiend. Iets zwaars tillen in de sportschool gaat wel, maar niet de hele dag. Het kostte even tijd en het is niet leuk, maar ik heb geaccepteerd hoe het nu is. Daar ben ik heel nuchter in. Je kunt er niet omheen, het hoort bij je.
Van alles wat ik niet meer kan, is niet meer kunnen zwemmen voor mij het ergste. Ik heb een duikbrevet en dat gaat nu dus niet meer. Dat kwam wel heftig binnen. Ik had ook online gelezen dat je met een steunhart niet meer kunt douchen, maar dat is niet waar. ‘Niet alles geloven wat op het internet staat’, zei de verpleegkundige. Dat was zo’n opluchting! En gelukkig mag ik ook weer motorrijden. Het kostte enige moeite, maar ik heb mijn rijbewijs weer teruggekregen.’
‘Ik vind het belangrijk om hier over te vertellen omdat veel mensen niet weten wat hartalen is en hoe het is om daarmee te leven. Ik had niet de bekende symptomen waar je bij hartproblemen aan denkt, zoals bijvoorbeeld druk op de borst of uitstraling naar je arm. Toch heb ik een hartaanval gehad, zonder dat ik het doorhad. Achteraf denk ik dat ik weet wanneer het is gebeurd. Ik was bij de voorstelling van Soldaat van Oranje en voelde me ontzettend slecht. Vijf minuten later ging het wel weer, maar toen ik ’s avonds in bed lag, was ik een groot deel van de middag kwijt. Daarom raad ik iedereen aan: als je denkt dat je wat hebt en erg vermoeid bent, trek aan de bel.’
‘Naast alle hulp vanuit het ziekenhuis en van iedereen bij Beatrixoord, heb ik ook veel aan de ervaringen van andere patiënten. Er is op Facebook een groep, LVAD Onderling, waar patiënten en familie van patiënten ervaringen met elkaar delen en elkaar helpen. Dat is heel waardevol en raad ik iedereen met een steunhart aan.’
Tijdens de Nationale Hartfalenweek van 14 tot en met 20 april 2025 delen artsen en patiënten zoals Minno hun kennis over en ervaringen met hartfalen, om zo meer bewustwording te creëren. ‘Minno’s verhaal staat niet op zichzelf’, zegt UMCG-cardioloog Jozine ter Maaten. ‘Slechts één op de vijf Nederlanders weet wat hartfalen is. Veel mensen herkennen de klachten niet of nemen deze niet serieus, waardoor ze te laat of zelfs helemaal niet bij de dokter komen.’
En dat terwijl de gevolgen groot kunnen zijn. ‘Hartfalen is een ernstige progressieve ziekte waarbij je hart zonder behandeling steeds verder achteruitgaat al’, zegt Ter Maaten. ‘Hartfalen komt op alle leeftijden voor. Veel voorkomende klachten zijn kortademigheid, vermoeidheid en dikke enkels of voeten door het vasthouden van vocht. Hoe eerder we weten dat het om hartfalen gaat, des te beter we je kunnen behandelen. Ga daarom altijd naar de huisarts als je dergelijke klachten hebt.’
Woensdag 16 april informatiemarkt in UMCG
Tijdens de Nationale Hartfalenweek zijn door het hele land bijeenkomsten voor meer bewustwording. In het UMCG is op woensdag 16 april van 13 tot 17 uur een informatiemarkt over hartfalen. Artsen en hartfalenverpleegkundigen van de afdeling Cardiologie zijn aanwezig om vragen te beantwoorden en er zijn drie publieksacademies waarbij een cardioloog en een aantal patiënten vertellen wat hartfalen is. De middag is geschikt voor patiënten, familie, zorgverleners en geïnteresseerden van jong tot oud. Aanmelden is niet nodig.
