'Ik ben toen ik 12 jaar was aan mijn benen geopereerd om x-benen te corrigeren. Die correctie is niet helemaal goed gegaan, waardoor ik eigenlijk altijd last heb gehouden van mijn benen. Ik wist dat als ik hier wat aan wilde laten doen, dat ik weer geopereerd zou moeten worden. Best ingrijpend, dus ik liep er zo lang mogelijk mee door.
'De pijn in mijn benen was in de loop van de tijd steeds erger geworden, tot ik geen boodschappen meer kon doen zonder steun te zoeken bij het winkelwagentje. In eerste instantie liep ik hier zo goed en kwaad als het ging mee door. Ik had een drukke baan in een kerk waar ik van hield, waarin ik veel oppakte. Het was me al een poosje te veel aan het worden, maar dat zie je pas als het eigenlijk al te laat is. Thuis en in mijn familie waren ook veel zorgen en dat stapelde allemaal op. Ondertussen kreeg ik steeds meer lichamelijke klachten en begon ik ook ongezonder te eten. Op een gegeven moment bereikte ik het punt dat ik niet meer verder kon en meldde ik me ziek. Ik zat toen een tijd thuis waarin ik me heel down voelde. Na drie maanden besloot ik om weer stappen te zetten in mijn leven. Goede gesprekken met mijn vrouw en vrienden hielpen hierbij, maar ook mijn geloof in Jezus, die ik steeds dichterbij ervaarde. Omdat ik toen nog niet aan het werk was, besloot ik ook naar het ziekenhuis te gaan voor mijn benen.
'Ja, bij de afdeling Orthopedie. Ze vertelden dat een standbeenoperatie mogelijk was, daarmee veranderen ze de stand van het been. Het zou flink wat weken revalideren zijn na zo’n operatie, dat is niet niks. Ik dacht na over die operatie: hoe dat zou zijn, hoe het herstel zou zijn. De artsen zeiden niet: je moet deze operatie doen. Dat vond ik heel prettig, we onderzochten de optie samen. Maar als je zoveel pijn hebt in je benen en er speelt daarnaast ook veel in je leven, dan heb je wat minder het gevoel dat je een keuze hebt. De artsen deden in deze periode verschillende onderzoeken op mijn benen. Terwijl we nog wachtten op de uitslagen hiervan, zeiden ze: ‘je kunt als je wilt ook in gesprek gaan met een leefstijlcoach.’ Ik dacht: waarom niet.
'Mijn idee erbij was: dat zal wel een soort diëtist zijn die met een vingertje gaat wijzen: ‘denk erom, je bent te zwaar’. Maar dat wist ik zelf ook wel! Dus zo kwam ik bij het eerste gesprek met Petra, maar het was niet zoals ik had gedacht. Ik kon mijn hele verhaal vertellen en zij luisterde en bekeek de hele situatie met mij. Bijna als een soort spiegel. We keken ook samen naar wat ik zelf kon doen om me beter te voelen en gezonder te leven. Ik merkte door de drie gesprekken heen die we hadden, dat ik weer ruimte in mijn hoofd kreeg om over goede stappen na te denken. Ik ging bijvoorbeeld zwemmen, samen met mijn vrouw. Die sport is niet zo belastend is voor je knieën en benen. Petra bracht me ook in contact met het Omnium voor sportmedische begeleiding. Daar kon ik bijvoorbeeld preoperatieve training gaan doen voor de operatie. Maar zo ver hebben we niet eens hoeven komen.'
'De pijn in mijn benen werd een stuk minder doordat ik begon af te vallen en omdat ik weer sportte. Soms had ik nog wel twijfels: kan ik mijn leefstijl wel zo veranderen, ben ik hier niet te oud voor. Naast de gesprekken met Petra had ik het hier ook met goede vrienden over. Ik hield vol, in totaal ben ik zo’n 20 kilo afgevallen. Het voelde alsof ik weer in balans kwam op meerdere gebieden in mijn leven. Toen ik het weer met de arts over de operatie had, kon ik nu zelf de keuze maken: de operatie is nu niet nodig. Het was fijn dat de arts aangaf dat ik altijd terug kan komen. De komende jaren verwacht ik niet dat dat nodig is. Ik heb ook weer een baan en de pijn is zoveel minder geworden. Ik zeg nu weer tegen mijn vrouw: laten we een stuk gaan wandelen in het bos.'
Het UMCG besteedt steeds meer aandacht aan leefstijl. Een gezonde leefstijl is belangrijk om gezond te blijven en de kans op aandoeningen te verkleinen. Patiënten in het UMCG kunnen doorverwezen worden naar het Leefstijlzorgloket. Daar maken ze samen met de leefstijlcoach een plan. Vervolgens gaan patiënten zelfstandig aan de slag of gaan ze met de leefstijlcoach op zoek naar passende ondersteuning in de woonomgeving. Dit leefstijlzorgloket is deel van het programma GLIM (Groningen Leefstijl Interventie Model), dat als doel heeft leefstijl in zorgpaden te integreren.
Leefstijlcoach Petra: 'Ik heb in mijn werk het voorrecht om een poosje met mensen mee te lopen terwijl ze hun leefstijl veranderen. Ik zoek met hun altijd naar hun eigen motivatie, zonder te veel advies te geven. We bekijken bijvoorbeeld samen de nadelen van bepaald gedrag en de voordelen van gezondere keuzes. Een leefstijlverandering hoeft niet in één dag te gebeuren; kleine aanpassingen kunnen al een grote impact hebben.'
Elke patiënt heeft een verhaal. In de rubriek De Patiënt nodigen we onze patiënten uit om hun persoonlijke ervaringen over leven met ziekte of erna te delen. Vanaf het moment dat ze over de UMCG-drempel komen of nog daarvoor.
